بر اساس مدارك با ستانشناسي، در حدود 15 هزار سال قبل، فلات ايران يك دوره نيمه خشك را پشت سر گذرانده كه اين تغيير آب و هوا و خشكي، در شرايط انساني اين فلات تاثير گذاشته است، در اين دوره ساكنين اين فلات، غارنشين بوده اند و از طريق شكار غذاي خود را از دامنه هاي شمالي البرز، رودهن آبعلي، دره هاي جاجرود، شمال شرقي شوشتر و كوههاي بختياري تهيه مي كرده اند. در هزاره پنجم قبل از ميلاد ساكنان فلات ايران علاوه بر غارها و مناطق كوهستاني در نواحي جلگه اي، دشتي و تپه اي نيز زندگي مي كرده اند. در هزاره پنجم قبل از ميلاد در ادامه دوران نيمه خشك در سواحل شمالي و غربي درياچه ها كه به علت رسوبات رودخانه ها حاصلخيز بودند، كم كم مراتع وسيعي ايجاد شد و در پي آن حيوانات نواحي كوهستاني به اين مناطق كوچ كردند و شكارچيان نيز به دنبال حيوانات حركت به سوي دشتها را آغاز كردند. بنابه گفته محققين از اين زمان، نخستين تمدنها در داخل فلات ايران به وجود آمدند تصوير (1).

          هر چند كه در تمام ايران تحقيقات باستان شناسي انجام نشده ولي كاوشهاي انجام شده در مناطقي مثل سيلك كاشان، اطراف قم، ري، ساوه تپه حصار دامغان نشان مي دهد كه از ظروف سفالي ناموزون و دودزده و همچنين از ظروف مسي چكش خورده استفاده مي شده . نقشه ايران باستان در تصوير(2) و (3) ديده مي شود و مناطقي كه در آن  فلز كاري بوده است با علامت × مشخص شده اند.

          « در هزاره چهارم قبل از ميلاد به ساخت آجرهاي صاف و مستطيل شكل با خاك نرم و تزئين خانه ها با رنگهاي قرمز و سفيد و نصب دروپنجره كوچك و كوتاه منتهي مي گردد. در اين دوره انسان از مس چكش خورده استفاده مي كرده و در برخي از نقاط از جمله شهر سوخته اشياء و سنگهاي قيمتي را مي شناخته و با همسايگان خود مبادلات تجاري نيز داشته. » (1)